Pekin, Świątynia Konfucjusza Kong Miao

Konfucjonizm nie jest religią w ścisłym sensie – to raczej filozofia życia i porządku społecznego, która od ponad dwóch tysięcy lat kształtuje kulturę Chin. Jej fundamenty to: Ren – człowieczeństwo, empatia, troska o innych. Li – rytuał, harmonia, dobre maniery i szacunek wobec tradycji. Xiao – synowska pobożność, czyli głęboki szacunek dla rodziców i przodków. Yi – sprawiedliwość i moralne działanie. Spacerując po świątyni, łatwo zrozumieć, dlaczego myśl Konfucjusza była tak atrakcyjna dla cesarzy – dawała wizję państwa opartego na porządku, harmonii i wzajemnym szacunku. I to wszystko na 100 lat przed Sokratesem czy Platonem !!! W tej Świątynii nie ma monumentalnych posągów ani złotych ołtarzy. Są za to kamienne stele z nazwiskami uczonych, którzy zdawali cesarskie egzaminy. I choć konfucjanizm i buddyzm wyrastają z innych źródeł, to w Chinach od wieków splatały się ze sobą. Wiele osób chodziło zarówno do świątyni Buddy, by modlić się o szczęście, jak i do świątyni Konfucjusza, by prosić o mądrość i powodzenie w nauce. Buddyzm karmi się obrazem – posągi, mandale, barwy i zapachy kadzidła prowadzą wiernych ku transcendencji. Konfucjanizm natomiast jest bardziej ziemski i praktyczny. Zamiast oświecenia czy nirwany, mówi o harmonii w codziennych relacjach, o tym, jak być dobrym synem, sprawiedliwym urzędnikiem czy mądrym władcą. Buddyzm w Chinach często odpowiadał na duchowe pytanie: jak przekroczyć cierpienie? Konfucjanizm stawiał inne: jak żyć, by świat wokół mnie był uporządkowany i dobry? Mnie osobiście zdecydowanie bliżej do Konfucjusza i jego nauk, niż jakiegokolwiek systemu religijnego. Może dlatego w murach tej "świątyni nie świątyni" tak dobrze się odnajdowałam ....