Pekin, Tian'anmen i Zakazane Miasto

Plac Tian’anmen – Plac Niebiańskiego Spokoju – jest jak ogromna scena, na której od setek lat rozgrywa się historia Chin. To tutaj cesarze, a potem przywódcy współczesnych Chin, przemawiali do narodu. A nad wszystkim góruje Brama Tian’anmen z portretem Mao Zedonga – przejście prowadzące do świata cesarzy, do Zakazanego Miasta. Podczas naszego pobytu plac był przez dwa tygodnie zamknięty z powodu przygotowań do wielkiej parady wojskowej, zorganizowanej z okazji 80. rocznicy zakończenia II wojny światowej. Do Pekinu przyjechali wówczas m.in. Władimir Putin, Kim Dzong Un i przywódca Pakistanu, a całe centrum miasta zostało objęte ścisłą kontrolą. Dopiero w dniu wylotu, dosłownie rzutem na taśmę, udało nam się wejść na plac i przejść pod Bramą Tian’anmen – ten moment miał w sobie coś symbolicznego, jakby historia wreszcie uchyliła przed nami swoje bramy. Za nimi zaczyna się inny świat – Zakazane Miasto, dawna siedziba cesarzy z dynastii Ming (aż 14) i Qing (10) powstało XVieku, w czasach, gdy Pekin stał się stolicą imperium. 980 budynków, 72 hektary pałacowych dziedzińców i sal – wszystko zaprojektowane z matematyczną precyzją i symbolicznym znaczeniem. Czerwień murów oznaczała szczęście i potęgę, złoto dachów – boskość, a symetria – doskonały porządek świata, w którym cesarz był osią wszechświata. W samym sercu Zakazanego Miasta znajduje się najsłynniejsza z jego sal – Sala Najwyższej Harmonii . To właśnie tam znajdował się tron cesarski, symbol władzy nad całym światem pod niebem Spacer po kolejnych dziedzińcach to jak podróż w głąb historii – z każdym krokiem ciszej, spokojniej, jakby mury pochłaniały gwar współczesnego miasta. Złote dachy lśnią w słońcu, kamienne smoki strzegą wejść, a powietrze pachnie dawną potęgą. To jedno z tych miejsc, gdzie naprawdę czuć, że władza kiedyś miała swoje własne rytuały, kolory i oddech. Dziś tysiące ludzi codziennie przekraczają bramy, które przez pięć wieków były zamknięte dla zwykłych śmiertelników. Tam, gdzie dawniej klękano przed tronem, dziś ustawia się kolejkę po zdjęcie. Historia nie zniknęła – po prostu otworzyła się dla wszystkich. I może właśnie w tym tkwi największa symbolika Zakazanego Miasta: w przemianie, w której sacrum stało się wspólnym dziedzictwem, a nie przywilejem cesarzy.